uykusuz monolog 2(şarkılar affedebilir mi?)

Şarkılar "özne"ye sadıktı her zaman,"özne" ise şarkılara hiç bir zaman sadık ve layık olamayacaktı...

Sağırdı "özne" işine gelmeyen bütün makamlara...

Bunu bilirdi şarkılar içlerinden bir ses söylerdi bunu onlara duymamazlıktan gelirlerdi,söylenmeye devam ederlerdi..

Başlarına gelecekleri bile bile raks ederlerdi..
Şarkılar her makamda ayrı bir güzel kandırırdı kendini..
sahibeleri her farklı makamda biraz daha yükselterek sesinin tonunu bir kez daha bastırırdı iç sesi...
Şarkılar emir kulu söylenmeye devam ederdi...
Sonra
"Özne"...
Şarklılar yine devam etti. Bu sefer biraz daha hüzünlü....
 "Özne" sonra yine...

Söylenmeye devam etti şarkılar...kanlarının son damlasına kadar tabir-i caizse..

"özne"...

Sustu sonra şarkılar..Fonda biraz hicaz kaldı...

Sözler zaten çoktan yitirdi de anlamını havada biraz rast kaldı...

Sessizlik sağır ediciydi..ne şarkıların birşey geldi ellerinden ne sahibenin ne "özne" nin..

Sustu artık şarkılar..hüzün artık hiç bir sese izin vermedi...

Kin tutamaz sahibe de şarkılar affeder mi?